De autosector gaat steeds vaker aan de stekker, en daar ligt menig purist van wakker. Straks moet die namelijk het motorgeluid én de lichtvoetigheid van zijn geliefde automobiel opgeven, en zijn dat niet net de kenmerken die een auto zo leuk maken? Ford nam ons mee naar de Alpen om het tegendeel te bewijzen.
Zij die Fords toewijding tot rijplezier betwisten, zijn vast nog niet in Lommel langs geweest. Daar ligt namelijk het testcentrum van het Blauwe Ovaal, waar een stel knappe koppen verzekert dat alle bij ons geleverde modellen beantwoorden aan het Europese beeld van sportiviteit. Sinds kort zit er daar echter een haar in de Limburgse boter, want Ford kondigde een maandje geleden aan dat het zijn Amerikaanse karakter meer wil gaan omarmen in zijn geëlektrificeerde toekomst. En Amerikaanse auto’s, die staan nu niet meteen bekend om hun strakke rijeigenschappen.
Van Urban Escape tot Wild Performance
Die omschakeling begint al dit jaar, want op het moment van schrijven rollen de laatste exemplaren van de Ford Fiesta van de band. De iconische hatchback verdwijnt dus met ST-variant en al van het toneel zonder opvolger, en hetzelfde lot wacht de Focus omstreeks 2025. Intussen is ook de Mondeo komen te gaan en hebben kroostrijke gezinnen over heel Europa hun ambities moeten laten varen om ooit een nieuwe Galaxy of S-Max aan te schaffen. Die zullen het dus moeten stellen met één van de verschillende maatjes Tourneo, of met een hoogpotig model.
Dat betekent echter niet dat Ford geen plan heeft om zijn meer gepassioneerde cliënteel tevreden te stellen, want de Amerikanen gaan stiekem zelfs planmatiger te werk dan ooit tevoren. Zo wordt het wereldwijde gamma straks niet langer bepaald door individuele regio’s, maar wel opgedeeld in vier doelgerichte takken. De eerste heet Urban Escape en zal kleinere crossovers zoals de Puma bevatten, een tweede luidt Active Adventure en omvat bijvoorbeeld de Explorer, de Ultimate Outdoor-categorie is dan weer voorbehouden voor zwaar geschut als de Ranger en de laatste tak, genaamd Wild Performance, gaat over de Mustangs van deze wereld. En je raadt het al: daaronder valt ook de elektrische Mustang Mach-E.
2,2 ton aan testsubject
Ford mag dan wel net een nieuwe verbrandings-Mustang gelanceerd hebben, maar stiekem is de elektrische telg toch de relevantste van de Wild Performance-familie. Tegen 2030 wil het merk namelijk enkel nog elektrische auto’s gaan aanbieden in Europa dus als je wil weten hoe de sportieve Ford van de toekomst gaat rijden, is dit een goed beginpunt. Nemen we de cijfers even onder de loep, dan vallen er natuurlijk meteen een aantal verschillen op met de klassieke ST-modelletjes waar menig autoliefhebber zo verknocht aan geworden is.
Om te beginnen is de Mustang Mach-E met name als GT best zwaar, en dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt met zijn 2.273 kilogram leeggewicht. Die GT is natuurlijk wel de versie die je wil, want die perst 487 pk en 860 Nm koppel uit zijn twee elektromotoren. Dat is flink wat meer dan gelijk welk ST- of zelfs RS-model bij Ford ooit wist op te hoesten. De 0-naar-100-tijd van 3,7 seconden is zelfs ongezien in Mustang-land – zolang je buiten de grenzen van Hennessey-gebied of Shelby-ville weet te blijven, wel te verstaan. Als GT bieden de voorste en de achterste elektromotoren trouwens even veel vermogen, terwijl de goedkopere AWD-versie beduidend meer van zijn 351 pk’s naar de achteras stuurt. De 269 pk sterke instapper houdt het ten slotte op achterwielaandrijving, zoals het een Mustang betaamt.
Koppel op commando
Om te bewijzen dat ook elektrische Fords plezant sturende machines kunnen zijn, liet de constructeur zijn Mach-E GT en Mach-E AWD los op het ijscircuit van Flaine in de Franse Alpen. Daar hadden we maar een half rondje nodig om te snappen dat het vermogen er niet het verschil zou maken. Noch de 487 paarden van de GT, noch de 351 paarden van de AWD kan je namelijk zelfs maar een seconde loslaten op het ijs zonder alle kanten uit te gaan. Het onmiddellijk beschikbare koppel dat eigen is aan elektromotoren zorgde echter wel voor een gretig reagerend gaspedaal, en dat hielp dan weer om de neus precies in de richting te plaatsen die je voor ogen hebt.
Ook het scherpe stuurgevoel van de Mach-E wierp op dat vlak zijn vruchten af. Daardoor voelde je namelijk nog steeds aan in welke richting je aan het sturen was, terwijl de relatief korte slag van het stuurwiel snelle koerswijzigingen mogelijk maakten. Dat laatste werd echter wel enigszins ingeperkt door het hoge wagengewicht van deze elektrische auto, dat ons onverbiddelijk trakteerde op een portie onderstuur wanneer we het waagden om een bocht iets te snel aan te snijden.
Illusie van rijkunsten
Na een paar rondjes rond het circuit kregen we de smaak echter te pakken, en kon onze instructeur langzaam maar zeker ophouden met angstvallig in de richting van de nabijgelegen beek te wijzen en ons te verklappen dat we eigenlijk niet helemaal alleen aan het sturen waren. Zo hadden we voor aanvang wel even op de uit-knop van de tractiecontrole mogen drukken, maar zolang je die knop geen vijftal seconden ingedrukt houdt blijft een deel van de assistentiesystemen nog in sluimerstand. Die zijn er op dat moment niet zozeer om tractie te behouden, maar controleren het vermogen net om extra rijplezier te garanderen.
Daardoor voel je je na wat oefenen een ware driftkoning achter het stuur van zo’n Mustang Mach-E, want het systeem helpt je om drifts vast te houden of net van de ene slipper in de andere over te gaan in kort opeenvolgende bochten. Op een breder stukje ijs mochten we de tractiecontrole echter wel even volledig uitschakelen, en dan bleek al snel hoe goed dat tussenslagje zijn werk doet. Wij kregen namelijk niet veel meer dan wat onbedoelde donuts uit de hele ervaring, in die mate dat de auto zijn motorvermogen ging beperken om oververhitting van de aandrijflijn te voorkomen. Zo schakelden we die halve tractiecontrole maar snel terug in, al is het maar om onszelf de illusie van wat rijkunsten boven het hoofd te kunnen houden.
Conclusie
Dat is misschien wel het grootste meenemertje van deze hele test, want écht puur zouden we de beleving met de elektrische Mustang Mach-E op ijs niet durven noemen. Plezant is het zeker, maar je merkt dat enige assistentie noodzakelijk is om het hoge gewicht in bedwang te houden – of net te kunnen gebruiken. Bij de onverprutste scherpte van een ST-model komt deze Mach-E dan ook niet meteen in de buurt… En dan snap je plots waarom de Amerikanen hun elektrische krachtpatser ‘Mustang’ genoemd hebben.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen