1986, een tijd waarin Tom Selleck-snorren weelderig groeiden op de bovenlip van zakenmannen in wit pak die de wereld aan hun voeten hadden liggen dankzij de DynaTAC 8000X van Motorola. Waren ze even niet aan het bellen met die baksteen, dan schalde The Final Countdown van Europe door de de huiskamer terwijl gelukkige kinderen de tijd van hun leven beleefde op de Sega Master System of de Etch A Sketch.

Het is ook het jaar dat Argentijn Horacio Pagani richting Italië trekt om zijn droom van een supercar te bouwen gaat nastreven. Op aanraden van niemand minder dan Juan Manuel Fangio. Waardoor hij niet veel later aanklopte bij Lamborghini.

Een merk dat al jarenlang flirt met het bankroet...

Aan het hoofd van Lamborghini op dat moment twee Zwitserse zakenmannen, Jean-Claude en Patrick Mimram. Hun opdracht bestaat er uit het merk te herstructureren zodat het aantrekkelijk wordt voor een potentiële koper. Echter, met enkel een laag prijskaartje kom je er niet in autoland, want je moet ook inhoud hebben om investeerders aan te trekken. Inhoud bestaande uit bijvoorbeeld vooruitstrevende technologie.

Een opdracht dat helemaal in het straatje past van Horacio, want de dertiger is geobsedeerd door lichtgewicht materialen. Of iets specifieker; koolstofvezel. Het goedje staat dan nog in haar kinderschoenen en verschillende merken - zoals Ferrari - tasten de grenzen af van het materiaal. Om die rivaal de loef af te steken besloot het team om een wagen compleet op te trekken uit het koolstofvezel. Want Ferrari kwam rond die tijd uit met de F40, een supercar die panelen van koolstofvezel had. Eén probleem echter.

Lamborghini had amper geld.

Daarom dat Pagani besloot een prototype te bouwen met de Countach als basis. Waardoor een old school design zich moest verzoenen met experimentele technologie. Buiten wielboog en deuren, die trouwens van aluminium waren, werd de gehele auto opgetrokken uit koolstofvezel. Een oefening met een stevige impact op het gewicht van de Countach. Want legde die standaard 1.480 kilogram in de weegschaal, dan legde Pagani's versie amper 980 kilogram neer. Inderdaad, een gewichtsverlies van 500 kilogram én zo maar eventjes 120 kilogram lichter dan de Ferrari F40.

Goed maar nog niet genoeg voor Pagani en zijn team, want ze nemen de V12 vanuit de Countach 5000QV en schroefden het blok - met de hulp van toen al ouderwetse maar wel lichtere carburatoren - op naar 490 pk. Wederom meer dan je tegenkwam in de F40. De toevoeging van ABS, vierwielaandrijving en een variabele rijhoogte maakte deze Countach Evoluzione misschien wel tot de meest extreme sportwagen die de wereld tot dan ooit had gezien.

Tests van het merk noteerden sprintjes naar de honderd van amper 4 seconden en een topsnelheid van 330 km/u. Het ontbreken van een spoiler achterop zorgde dan weer wel voor een verraderlijk weggedrag. Dit was een auto voor echte mannen, niet voor chauffeurs die kicken op een driftknop. De ultieme rivaal voor de Ferrari F40 zeg maar.

Al dachten ze er bovenaf anders over.

Pagani's team beschikt namelijk maar over een beperkt budget, waardoor de Evoluzione tot op de draad werd versleten om er kennis uit te puren. Was de draad eenmaal op, dan besloot Lamborghini dat koolstofvezel te exotisch (lees: duur) was voor de autowereld.

Een beslissing waar nu ongeveer elke constructeur is op terug gekomen. Wat er uiteindelijk gebeurde met de Countach Evoluzione? Hij werd tegen een barrière gecrasht. Geen spijtig ongeval, wel een laatste test om te zien hoe koolstofvezel zich gedraagt bij een ongeluk.

Waardoor zowat de meest vooruitstrevende wagen die Lamborghini ooit heeft gebouwd enkel verder leeft in de annalen van autoland. Al mogen we daar niet treurig om zijn, want zonder deze Countach Evoluzione had Horacio Pagani waarschijnlijk nooit de Zonda gecreëerd.