Rij-impressie: Ford Mustang facelift (2018)

Nostalgie en jeugdsentiment, het zijn twee termen die zeker bijdragen tot het succes van de Mustang in Europa. Want zien ze in Amerika de ponycar al een halve eeuw als boodschappenwagentje voor vrouwlief, dan kennen wij de Mustang vooral als die brok Amerikaanse vrijheid waarmee Frank Bullitt de straten van San Francisco veilig wist te houden. Hoe verklaar je anders dat in Europa het merendeel van de verkochte Mustangs een V8 aan boord heeft terwijl in de VS klanten vooral voor de viercilinder gaan. Soms kan het nog, de wereld op z'n kop.

Europese bijles

Bij Ford zijn ze uiteraard maar al te goed op de hoogte van het succes in Europa. Waardoor we aan onze kleine teen voelen dat de facelift van de Mustang - Ford spreekt van 'New Ford Mustang' - updates krijgt die vooral op het oude continent in goede aard vallen. Amerikaanse Muscle krijgt Europese bijles, zo kan je de opfriskuur nog het best omschrijven. Wat we daar juist mee bedoelen?

Image

Stabiliteit, neerwaartse druk en grip, dat zijn drie pijlers waar Ford serieus werk van heeft gemaakt bij de New Mustang. Zaken waar de Duitse concurrentie vaak een streepje voor had op de Mustang. Het opgefrist smoelwerk is dan ook meer dan een stylingstrucje, want de lagere neus heeft niet enkel een effect op de stroomlijn, samen met de splitter voor en drempellijsten op de flank wordt er een stuk meer neerwaartse druk op de vooras gecreëerd. En meer druk, dat is meer grip.

't Zit 'm in de banden

Grip dat tegenwoordig van nieuw bandenwerk komt. Het is te zeggen, bij de V8-variant worden de P Zero's van Pirelli ingewisseld voor Pilot Sport 4 S-rubber van Michelin. Banden die een stevige duit meer kosten maar wel veel straffere prestaties voor de dag weten te leggen, zowel op het droge als tijdens regenweer. Bij de viercilinder net het omgekeerde aan de hand. Daar komen aangepaste P Zero's onder de carrosserie te liggen. Die doen het beter in de regen maar bieden een stukje minder grip op het droge. Voor een speelser rijgedrag, volgens de ingenieurs.

Image

Tenslotte kan je tegenwoordig ook MagneRide aanvinken op de optielijsten. Waardoor schokdempers beschikken over vloeistof met metalen deeltjes die via magneten aangesproken kunnen worden en zo continu de dempingweerstand aan kunnen passen. Enfin, een rits updates die je dus zou verwachten op een Duitse sportwagen, niet op een Amerikaan. Want daar zou je denken; een brok meer pk's en de klanten zijn tevreden.

5.0

Hoe al die updates zich laten rijden? Als een fijngeslepen Mustang. Waarbij vooral de banden op de V8 de ster van het stuk zijn. Het gripniveau gaat er merkbaar op vooruit en ook het insturen gaat een stuk gevoeliger. Messcherp gaan we er niet meteen op kleven. Daarvoor blijft de Mustang te zwaar (1.7 ton) en heeft de carrosserie op hobbelwegen vaak de neiging om wat aan het dansen te gaan, zelfs met die MagneRide.

Image

Een oud-Amerikaans-kwaad dat ruimschoots goed wordt gemaakt door die Five Point O. Want in tijden van drukvoeding, cilinderuitschakeling en petieterige driecilinders is er iets beestig aan 5-liter aan V8-kracht. 450 pk sterk tegenwoordig en nog steeds even alert aan het gaspedaal als een clubganger in Ibiza die net een lijntje coke heeft gesnoven en wacht op de 'Beat drop'. De opbouw van het vermogen gaat zo lineair en zonder strubbelingen dat je vaak het gevoel hebt dat het allemaal zo snel niet gaat... tot je ontdekt dat er al 180 km/u op de naald staat wanneer je richting vierde versnelling gaat.

Focus RS dan

Al is die rauwe kracht niet het enige paradepaard van de 5-liter. Want grote motoren, die draaien van naturen ook een stuk zoeter. Waardoor het ook een ultieme cruiser is. Laag in de toeren op koppel rijden met een constante uitlaatborrel, hij doet het met verve. Het nadeel van de brok charme? Wel, laten we beginnen met het normverbruik van 12,4 liter dat in realiteit eerder richting de 15 liter kruipt. Prijzen aan de pomp, die neemt de Mustang niet mee uit de VS...

Image

Of de viercilinder-versie dan een oplossing is? Nou, nee. Heus zuiniger, daar zijn we zeker van. Alleen is de Mustang in Europa een emotioneel statement en met de 2.3-liter turbobenzine wordt het geheel een loze uitspraak. In die zin dat als je op zoek bent naar een aardig rijdende coupe met viercilinder en achterwielaandrijving, je beter bij de Duitsers kan gaan shoppen. Het klinkt niet, voelt - in combinatie met de nieuwe 10-trapsautomaat - opgefokt aan en mist karakter. Moet het dan toch een viercilinder Mustang zijn? Koop dan een Ford Focus RS. Ja, zo gek zijn we.

BIV-drama

De V8 dus graag - net zoals het merendeel van de Europeanen er gelukkig over denken. Een uitvoering die nog steeds spotgoedkoop is. Want Ford vraagt 46.000 euro voor de 450 pk sterke coupe. Tel daar nog eens de BIV van net geen 11.000 euro bij - slik - en je komt op 57.000 euro. BMW M4? Vanaf 83.000 euro. Mercedes-AMG C 63? Vanaf 81.000 euro. Begin je de sterkte van de Mustang te voelen?

Image

Hoe dat lage prijsverschil te verklaren valt? De afwerking her en der (kabelbinders om remleidingen vast te houden, op z'n Italiaans) en de gebruikte materialen in het interieur. Het is niet meer de plastic fantastic zoals we ooit van de Amerikanen gewoon waren maar naar Europese normen is het allemaal wat hard. En natuurlijk het feit dat de Mustang één van de best verkopende sportwagens ter wereld is. Slijt je veel van iets, dan kan je de prijs drukken. Kijk maar naar de Mazda MX-5, een auto die - mechaniek in acht genomen - ook stukken duurder zou moeten zijn.

Conclusie

Een Amerikaan met Europese manieren, de Mustang facelift. Hij snijdt zijn bochten tegenwoordig met het juiste mes maar nog wel met de verkeerde hand. Ruimschoots goedgemaakt door de charme van die V8. Eén van de meest karaktervolle wagens op de markt voor een best sensibel prijskaartje. Zolang je maar weg blijft van die viercilinder. Want als je het toch doet, doe het dan meteen goed.

Image